Burjuva milli devrimleri ile insanlık tarihi hiç alışık olmadığı bir düzene geçti. Burjuvazi, soylulardan ve siyasal din adamlarından iktidar erkini alabilmek için yandaş olarak geniş köylü, işçi ve zanaatkarlar ile ittifak, kader birliği yaptı. Bu ittifakın doğal sonucu bu gün tartışmasız kabul edildiği iddia edilen evrensel insan hakları beyannamesi başta olmak üzere savaş hukuku, iş hukuku, medeni hukuk gibi pek çok alanda insanın insanca yaşaması için düzenlemeler, cemiyetler, uluslar arası kurum ve kuruluşlar meydana getirildi. İnsanın var oluş sürecinde hiç olmadığı kadar toplumsal refah, paylaşımcı konfor alanları oluşturuldu. Toplumların en azından Milli devletlerin temeli orta direk, orta sınıf oldu. Burjuvazi, işçi, köylü ve zanaatkarlardan oluşan kutsal ittifak çoğulcu demokrasi, parlamenter sistem, kısmen adaletli bir üleşim, doğuştan var olduğu düşünülen insan hakları üzerine inşa edildi. Milli/ulusal devletin ve toplumun temeli budur.

Sanayi devriminin devamı neticesinde burjuvazinin güçlenmesi, iktidar erkini tek başına sahip olacak güce erişmesi sonucu artık ittifak zorunluluğu ortadan kalkmıştır. Emperyal burjuvazi artık iktidarı devir aldıkları soylular ve siyasal dincilerin sınır tanımaz düzenlerini yeniden kuruyorlar. Ne insan hakları, ne savaş hukuku, ne işçi, ne köylü, ne zanaatkar her şey her zaman sermayenindir şiarı egemen. Gazze savaşı ilk küresel denemedir…

Egemen ve emperyal olan burjuvazinin kendi sermayesini çoğaltabilmesi, sermayenin devir daiminin sağlanabilmesi için devasa boyutlarda üretim ve tüketim zincirinin kurulması gerekiyordu. Bu çerçevede milli/ulusal devletlerin burjuva/ kapitalistleri başta olmak üzere yeni dünya düzenine geçtiler. Artık yerel milli/ulusal devletler, milliyetçi düşünceler kapitalist sistemin önündeki en büyük engeller haline geldi. Milliyetçilikten kast ettiğim batı tarzı ırkçılık veya faşizm değildir, üretim ve tüketimin, üleşimin adil olduğu, parlamenter, demokratik, laik sistemdir.  Milliyetçi düşüncelerin ve yapılanmaların işaret fişeği olan Türkiye Cumhuriyetinin kurucu ilkelerinin yok edilmesi, yok edilemiyor ise aşındırılması gerekiyordu. Türkiye tarihi sadece Anadolu ile sınırlı bir etkiye sahip değildir. Mazlum milletlerin direnişi, emperyalizme, köleci zihniyete karşı koyuşun mihenk taşıdır. Hintliler, Afrikalılar ve tüm sömürülen milletler Atatürk ve Türkiye Cumhuriyetini örnek almışlardır. Artık Atatürk’ün ve Türkiye Cumhuriyetinin tasfiye edilmesi gerekiyordu. Dikensiz gül bahçesi için emperyal güçler işbirliği yapabileceği iç güç arayışına girdiler. Bu süreç Atatürk’ün öldürülmesiyle başladı, 1980 askeri faşist darbesiyle taçlandı, şimdi tüy dikiliyor…

Osmanlı döneminden kalan alışkanlıkla büyüyeni buda, kuruyanı sula politikasıyla milli burjuvazinin oluşumu engellendi. Atatürk’ün ve Cumhuriyet kadrolarının çabaları yarım kaldı. Milli değil komprador burjuvazinin gelişmesine izin verildi. Yerli sanayi hamleleri engellendi, sonrasında ithalat ikame ekonomik sisteme geçildi, özelleştirme adı altında kamu malları yağmalandı. Çok Ülkeli Şirketlerin (Ç.Ü.Ş.) Türkiye’nin taşını toprağını, insan kaynaklarını, her türlü varlığını sömürmesinin önü açıldı. Dünya üzerinde görülmedik şekilde %4 oranında beyana dayalı altın arama ruhsatları verildi. Bu soygun ve yağmanın boyutunu gösterir sanırım…

Bu soygun ve yağma, talan düzenin yerli işbirlikçileri en başta komprador burjuvazidir, son yıllarda daha da belirgin hale gelen “Türkiye Darül harptir, her şey mübahtır.” Şiarıyla hareket eden siyasal dincilerdir. Siyasal dincilik sadece İslamiyete özgü bir kavram değildir, tüm dinlerde mevcuttur. (Tüm siyasal dinciler ittifak yaparlar) Sonrasında ise “Kürdistan bizim Türkiye hepimizin” diye düşünen ayrılıkçı siyasal harekettir. Türkiye siyaseti ne yazık ki bu üç yerli işbirlikçi güçler tarafından yönlendiriliyor. Büyük fotoğraf ne yazık ki bu. Güncel siyaseti yorumlarken bu pencere belki işe yarar.

Evet dış güçler var ve amaçları Türkleri Ortaasyaya sürmektir, İslamiyeti ise Arap çöllerine hapsetmektir. Bu dış güçler tüm dünyada birlikte hareket ettikleri gibi yerli işbirlikçileri de birlikte kullanırlar. Biz 1937’den beri kuklalar savaşı, kayıkçı kavgası izliyoruz, bazen alkışlıyor, bazen şaşırıyor bazen de kızıyoruz. Tepkilerimiz anlık ve bireysel olmaktan öteye geçemiyor ne yazık ki.

Çözüm, Milli/Ulusal devlet, Milli Burjuvazi, geniş katılımlı toplumsal ittifaktır. Bu ittifak; etnik, dini, bölgesel veya dil, yaşam tarzı temelinde olamaz. Geçmişte Lübnan da bu denendi ve Lübnan diye bir devlet kalmadı, yol geçen hanına döndü. Balkanlaşma diye kavram boşuna söylenmedi bu topraklarda. Milli devlet Millet üzerinde var olur, millet ise her türlü etnik, dini, yaşam biçimi, bölgesel veya dil ayrışmasından sıyrılmış, hür ve eşit bireylerden oluşur. Devlet topraklarında yaşayan Milleti etnik, dini, veya dil temelinde ayrıştırarak birliği inşa edemez, Lübnan veya Balkanlaşma veya tahmin veya hayal bile edemeyeceğimiz acıların, kıyımların yaşanacağı kaos ortamına sürüklenir, biz Türkler gözümüzü Ortaasya bozkırlarında aç sefil açarız. Balkanlardan, Afrika ve Arap coğrafyasından Türk varlığının nasıl vahşetle kazındığını unutmak alçaklıktır.

Şah İsmail, Şah Hatayi mahlasıyla yazdığı Kırklar Meydanı semahının nakarat kısmında (Sebahat Akkiraz söylüyor) “…Kendi elimle evimi yıktın, Tutmadı böyle buyurdun…” demiştir. Ve günümüzü en iyi şekilde anlatmıştır. Tarih ders almayanlar için tekerrürden ibarettir. Türk her daim tarih sahnesinde var olmuştur, düşmanları yok ettiklerini düşündükleri zamanda tekrar daha da güçlenerek ortaya çıkmışlardır. Ergenekon Destanı boşuna yazılmadı… Son söz “bizi gömdüklerini sanıyorlardı ama biz bir tohumduk”…

Tengri Biz Menen.

                                                                                           Kumral Dede