Bir ülkenin anayasası varsa, o anayasada Anayasa Mahkemesi’ne yetki verilmişse, o mahkeme de bir hüküm vermişse ona uyarsın. Beğensen de beğenmesen de uyarsın. En nihayet anayasa ile teminat altına alınan bu silsile, toplumun ortak sözleşmesinin tezahürüdür. AYM’nin bazı kararlarını tatbik edip bazılarını reddetmek gibi imtiyaz yoktur. Herhangi bir mahkemenin herhangi bir kararında olmadığı gibi… Kaldı ki Anayasa Mahkemesi kararlarını reddetmek; hukuk devleti prensibine direnci gösterir.

Tıpkı gazetecilerin haberleri yüzünden hapse atılması gibi. Fikir ve ifade hürriyetini yok saymak, basın özgürlüğü gibi temel anlaşma hükümlerini reddetmek anlamına gelir. Gazetecilerin siyasi iktidarın hoşuna gitmeyen haber ve yorumlarından dolayı tutuklanması düşünülemez. Böyle bir varsayım ya da ihtimal olamaz. Basın özgürlüğü zaten gazeteciliği siyasi iktidarlara ve devlete karşı korumak demektir. Hukuk da vatandaşın devlete karşı hakkını müdafaa etmektir. Gayrısı anlam taşımaz. Mahkemelerin kamu idaresine ve iktidara siper olduğu sistem, hukukun üstünlüğü düzeni değildir.

Her ünitede bir parça esneyip yargıda direnmeye devam etmek de endişe vericidir.

28 Mayıs’tan sonra ekonomide makul ve mantıklı yola girilmiş olması, asayişte işlerin sıkı tutulması ve dış politikada ayakların yere basılması eğilimi belirdi. Muhalif muvafık herkesin iyimser yaklaştığı ve kredi açtığı bir süreç başladı. Beraberinde hukuk ve yargıda kurallara dönüş beklentisi olmakla birlikte bunu zaman alacağı analizi de yapılıyordu. Yargı üzerinde denetim iktidar alanı olarak görüldüğü için bundan feragatin kolay olmayacağı sır değildi. Ama ekonomi, asayiş ve hariciyedeki hamlelerin kaçınılmaz olarak tamamlayıcı ayağa yani hukuka ihtiyacı olduğu da aşikardı. Sonuçta, öngörülebilir, güvenilir bir ülke olmanın, içeride dışarıda Türkiye’de bazı şeyler değişiyor duygusunu vermenin tek yolu yargı bağımsızlığıdır. Beklendiği gibi bu gecikti. Gecikmekle kalmadı eski düzeni tahkim eden uygulamalar artarak devam etti. Milet iradesiyle seçilen milletvekilinin hakkını teslim eden Anayasa Mahkemesi kararı gibi, Tolga gazetecileri tutuklamamak gibi… En önemlisi de eskiyle bağı koparan bir işaret verilmemesi gibi…

Mustafa Karaalioğlu’nun yazısı