MEMLEKET SEVDASI

Ben toplum mühendisi değilim lakin içi kan ağlayan bir vatandaşım.

Teknolojiye fen’e,  bilime, çağdaşlığa oldukça önem veren biriyim. Köy enstitüleri türküleri ile büyüdüm. Mezun olanlardan nasihatler aldım.

Yurdumun tek geçim kaynağı olan tarım ve hayvancılıkla neden bu kadar uğraşıyoruz ve hep birlikte istihdam yaratmak yerine var olanları yok edip çiftçinin elini kolunu bağlıyoruz.

Çocukluk yıllarımda pancar sökmek tütün kırmak mısır aralamak zeytin toplamak bağ bozumları yapmak, soğan, patates sökmek, buğday hasat etmek, harman kurmak vs. Bir dünya ve mutlu yaşam biçimi idi. Hasat sonucu hayallerin gerçekleşeceği sevenlerin kavuşacağı ihtiyaçların giderildiği tutku idi.

İnsanlar imece usulü veya bedel karşılığı yerinde yurdunda bulunur geçimini sağlardı. Pancarın fabrikaya tesliminde traktör veya kamyon sırtında yapılan seyahatteki mutluluk hiçbir şeye değişilmez di.

Ben bu hazzı tadanlardanım. Hele hele pancar paralarının kooperatif tarafından ödeme gününde kasabamız ve esnafımız bunlardan biri de rahmetli babamdı bayram ederdi.

Gerçekten çok mutluyduk o zamanları.

Ne oldu şimdi adına kota denilen karabasanla köylü ve tarlası yok sayılıp dışarıdan ne idiğü belirsiz ürünü alıp çiftçimizin ve yurttaşımızın elini kolunu bağlıyoruz.

Biz dedikle olmaz bu işler. Bizler millet olarak bu işleri daha iyi yapabilecek kabiliyetimiz tarlamız, arazimiz ve suyumuz var. Yeter ki bazı yasal uygulamalarla yurttaşımıza imkan ve öz güven sağlayalım.

Kapatmak sınır koymak bu güzelim ülkeyi yok eder, düşmanlarımıza fırsat vermiş oluruz. Gelin bu sınır koymaları gözden geçirelim. Yarın çok geç olacaktır.

O mümbit ovalar beton yığınına dönecektir. Bu hepimizin anılarını hayallerini çalmak demektir. Ben köyümü köylümü aç kalsam dahi ülkemi çok ama çok seviyorum. Kuşkusuz sizlerde seviyorsunuzdur.

Sevgiyle kalın, selam ve saygılarımla

                                                                                                                                                                                                                                Kaleme alan arkadaşımız

                                                                                                                                                                                                                        Emekli Astsubay Hulusi Kazandere