Filistin TV Muhabiri Selman Beşir’in canlı yayında kurşungeçirmez yeleğini ve kaskını çıkarıp atması ateş altındaki gazetecilikte bir duvarın aşılmasıydı. İsrail’in Han Yunus’a düzenlediği saldırılarda ailesinden 11 kişiyle birlikte meslektaşı M. Ebu Hatab’ı öldüren bombalara “Hadi beni de öldürün” diyerek meydan okudu.

Böyledir işte; öldürseniz de haber vermekten vazgeçmez gazeteciler!

1 Kasım itibarıyla İsrail ve Filistin arasındaki çatışmalarda 33 gazeteci öldürüldü; 28’i Filistinli, 4’ü İsrailli, 1’i de Lübnanlıydı. Siz bu yazıyı okurken sayı daha da artmış olabilir.

Ateş altında ölerek haber geçmek mi daha zor, o ateşi yağdıran ülkenin gazetecisi olarak doğruyu söylemek mi, bilemiyorum. İkincisi de birincisi kadar risklidir ama bilen bilir.

İsrail’de de ateş altında haber geçen Filistinli meslektaşları kadar cesaretle konuşup yazan, terörist Hamas’ı yok edeceğim diye Gazze’yi yerle bir eden hükümetini eleştiren, Hamas’a terörist deme kolaycılığına düşmeden onu yaratan koşulları anlatmaya çalışan, Gazze’ye girenlerin oradan nasıl çıkacağını sorgulayan gazeteciler var.

Haaretz’de Gideon Levy; “Bunlar Gazze’deki Cibaliya Mülteci Kampının Bombalanmasının Ardından Çıkarılan Çocuklar” diye yazmıştı, ülkesinin “terörist” diye vurduklarını işaret ederek: “Bir Hamas teröristi enkazdan çıkarıldı, babasının kollarında taşındı. Yüzü tozla kaplı, vücudu bir çuval gibi sarsılıyor, bakışları boş. Ölü mü diri mi belli değil. Üç ya da dört yaşlarında bir çocuktu ve çaresiz babası onu Gazze Şeridi’ndeki Endonezya Hastanesi’ne götürdü; hastane zaten yaralı ve ölülerle dolup taşıyordu.”

Savaştaki ülkeni, hükümetini, başbakanını böyle eleştirebilmek de “ateş altında gazetecilik” yapmak kadar cesaret ister!

Gazze’de ateş altında yapılan gazetecilik, Türkiye’de de ateşten gömlekle yapılır. Orada an be an öldürülen gazetecilerin sayısı artarken, burada da yolu cezaevine düşen gazetecilerin sayısı sürekli değişir. Şimdi de, adının önüne “gazeteci”den başka hiçbir şey yazılamayacak Tolga Şardan katıldı aralarına. 

Son birkaç güne bakın; Dinçer Gökçe, Tolga Şardan, Cengiz Erdinç… Peş peşe gözaltına alındılar. Gökçe ve Erdinç adli kontrol kararı ile serbest, polis adliye muhabirliği denilince akla gelen ilk isim Şardan cezaevinde!

Kimsenin şucu bucu ocu diyemeyeceği, sadece “gazeteci” olduğunda herkesin anlaşacağı meslektaşımız… Suçu (!) “Yargıda çürümüşlüğe ilişkin MİT raporu Cumhurbaşkanlığı’na teslim edildi” diye yazmak!

Gazetecilik örgütlerinin nasıl bir tehlike olduğuna tüm güçleriyle dikkat çektikleri “dezenformasyon yasası” halkın haber alma hakkına karşı bir giyotine dönüştü ve bıçak düşmeye başladı.

Bir yerde bir yolsuzluktan mı bahsettiniz, birilerini rahatsız ettiyseniz, haydi soruşturma -işte BirGün için de açıldı- ve TCK 217/a’dan “Halkı yanıltıcı bilgiyi alenen yayma suçu” işlediniz diye 1 yıldan 3 yıla kadar hapis.

Dünya benzer şeyleri yapan Putin’e demediğini bırakmazken, Netanyahu’ya ses çıkarmıyor hatta arka çıkıyorsa, nedenlerden biri de İsrail’i basın özgürlüğü olan bir “demokrasi” saymaları! Gazze’deki katliamlar bağlamında ironik bir durum, ama gazetecileri susturmanın iktidarları güçlü kılmadığının da kanıtı!

T. Şardan’ın tutuklanması hepimize gözdağı. Ama işe yaramaz! İşte, “Ben sadece gazeteciliğin gereğini yaptım. Yine olsa yine yaparım” diye seslendi Şardan içeriden. Gözdağı üzerine bomba olup düşen Beşir de kurşungeçirmez yeleğini çıkarıp attı!

Ateş altında da ateşten gömlekle de olsa, gazetecilik hep yapılır. Engellemeye çalışmak boşuna!

https://www.birgun.net/makale/tolga-sardan-ve-ates-altinda-gazetecilik-480883